Ganto yung moment na masarap magsulat. Walang istorbo.Walang nakikipag-agawan sa laptop na walang ginawa kundi magkulit sa harap ng webcam. Walang utos. Walang hinahabol na oras. Ganto yung moment na walang kahit anong ingay, pwera na lang sa electricfan na ka-duet ang mangilan-ngilang lamok na nangangaroling sa madaling araw.
Nakabasa na naman ako ng blog na me "yosi scene". Gagamitin ko yung salitang "epic fail" kahit diko naman alam ang meaning. Iba ang dating sa akin ng nagyoyosi. Kahit noong college ako basta nakakakita ako ng naninigarilyo sa lacson na mga kolehiyala o mga long-hair na taga-music, gusto kong picturan, kaso wala naman akong digicam. Parang anlakas ng appeal na ewan, diko maipaliwanag.
Parang anlalim ng iniisip nila. Angdrama ng dating nung usok na binubuga nila. Yung bawat hitit nila, na parang talagang prinaktis na parang performance sa glee na timing na timing pati ang paghinga at pagpikit ng kanilang mata. Pakiramdam ko, pati segundo ng susunod nilang hitit binibilang pa nila.
Wala akong alam sa art, pero ang depinisyon ng art sa akin e yung 'yosi scene'. Dahil me digicam ako na old school, gusto kong gumawa ng album ng mga nagyoyosi tas gagawa ako ng parang pag coffe table book, tas ilalagay ko sa vintage sala sa ipapagawa kong european house sa alta vida. O di kaya, ididisplay ko sa pader ng aking vintage na sala, yung mga black and white ko na kuha na parang gallery na ang dating.OHA!
Anlayo ko na. At hindi nga pala ako nagyoyosi. Iba lang talaga. Magsusulat ulet ako. Yung mga yosi scene. Gusto ko nung me drama scene, yung heavy at me bed scene. Yung parang No Other Woman na sosyalin ang dating, pero me halong comedy na di mo mapapansin. Gusto kong magsulat. yung tipong mapupublished ulet sa liwayway. At yung feeling na para akong dinadala ng usok ng sigarilyo sa alapaap, dahil once in a lifetime lang yun. (Diba pdng isang chance pa?hehe)
Nawawala siguro kahit ilang segundo problema nila pag nagyoyosi sila. Feeling nila nasa ibang mundo sila. Yung mundo nila na puro usok na hindi nakakasulasok. Yung mundong maputi, minus San Pedro ha. Yung maaliwalas lang. Yung walang nakakarinding sermon ng nanay o misis nila. Yung walang mabahong amoy ng bellas sa kanto. Yung walang malaking mutang view ng jumping-jologs na trying-hard-pasosyal. Yung walang tsismis na pokpok si ano, buntis si ganito, na nakita ko me kasamang kabit si kapitan nico. Yung tahimik lang. Yung maliwanag na parang ayaw mo ng umalis. Tapos biglang bam! Ubos na ang isang stick!!
Ganto yung moment na masarap ng matulog dahil pikit na pikit na ang aking mata. Hindi naman ako bampira o call center agent o gwardya na dapat gising pa. Matutulog na ako sa gitna ng nagvivideokeng laseng sa kabilang kanto na siyang pumupunit sa katahimikan sa ganitong malamok at maalinsangang madaling-araw.
