LUKSA

Jesse Robredo. Sabado. Ala-singko ng hapon. TV5 iyon. Kausap ni Sherly Cosim yung Vice Gov. ang Masbate. Narescue na daw yung aide sampung minuto pagkatapos ng plane crash. Pero si Sec. Jesse Robredo hindi pa. Sabi ko sa sarili ko sino yun? Tas nag flash ng picture niya. Bigla akong nanlata. Tumatak sa isip ko yung tanong ng news anchor sa kausap niya sa kabilang linya. “Paano na po yan, pagabi na. Tuloy pa rin po ba ang rescue operation?” Huminto ang mga nagkakagulong laman ng utak ko ng mga oras na iyon. At naglaro ang wirdo kong imahinasyon. Hindi ko alam kung bakit ako umasa. Sabi ko sa sarili ko, baka natangay ng alon. Dinala sa isang isla at kinupkop ng mabait na pamilya at nagbilin na huwag nio akong ipapakita dahil may nagbabanta sa buhay ko. Yung para bang nangyayari sa telenobela. Kinabukasan. Linggo. Hanap kagad ako ng dyaryo. “PATULOY ANG RESCUE.” Binasa ko yung artikulo. Representative lang pala siya ni PNOY sa isang event sa Cebu. Hindi talaga siya ang nakatakdang pumunta at hindi siya talaga sasakay sa private plane. Tas sa dulo, meron ng maigsing biography. Napamura ako. Tangina, dipa man din patay me Tribute na???? Tangina talaga. Dahil umaasa ako na buhay siya. Lumipas ang maghapon, okupado ang utak ko ng maraming bagay. Nagsimba kame ni Nixy. Umuwi ng bahay. Binuksan ang TV. At bigla ko ulit siya naalala, at naghanap ako ng balita. Madami ng divers, may Australyano at kung anu-ano ng makina ang ginamit para malaman kung saan lumubog ang eroplano. Pa-interview ng pa-interview ang kapatid na si Butch Robredo, sabi pa niya “Tanggap ko na e, gusto ko na siyang maiuwi.” Medyo nabadtrip lang ako sa mga reporter kasi nakablack na sila lahat. Tangina, hindi pa patay mga ULOL! Umaasa ako. Umaasa ako na buhay siya, na matatagpuan pa siya. Ilang litrato ang pinapakita sa TV. Ang amo ng mukha niya. Anlambot ng aura ni Secretary Robredo. Yung mukang sobrang kalmado, at kahit hindi ko kakilala ang gaan kagad ng loob ko . Kung sinu-sino ang mga iniinterview, maraming nagkkwento kung gaano siya kasimpleng tao; 19 years na nagging Mayor ng Naga. Doon palang makikita na, hindi siya tatagal sa pwesto kung hindi siya minahal ng tao. Andameng nagdadasal, andameng umaasa na buhay siya. May nagsalita pa, na hindi siya marunong magalit, hindi katulad ng ibang may pwesto sa gobyerno na nananapak at namamahiya kapag nag-alburoto.Pinakita ang bahay niya, 3 story man ngunit walang mataas na bakod. Napaka-simple. Malayong-malayo sa mala-mansyong bahay ng mga politiko. Ininterview yung bestfriend niya na mapula ang mata at sinabing nagpapahatid lang ito sa kanya sa sa sakayan sa Cubao pauwi ng Naga. Wala siyang sariling sasakyan. Wala siyang Audi, BMW, Hummer na siyang luho ng mga mayayaman. At yung anak niyang si Aika nung nainterview nabilib talaga ako. Manang-mana sa ama, napaka-kalmado. Kitang-kita yung breeding, kitang-kita kung paano siya napalaki ng maayos ng magulang.Hindi ko alam kung talagang matatag siya o sadyang maluwag sa loob niya na wala na ang Daddy nia. Nakwento pa niya na kahit gaano ka-busy ang ama niya, halos gabi-gabi sama-sama silang kumakain ng hapunan. Pinakita rin sa Tv screen yung exerpts sa essay niyang naging 1st Place awardee sa Ramon Magsaysay ata iyon, sabi niya kahit gaano kabusy ang dady niya, hindi kalian man nawalan ng oras sa kanilang pamilya. Nakurot ang puso ko nung sinagot niya ang tanong ni Jessica Soho, kung ano pa gusto niyang sabihin sa Daddy niya na hindi pa niya nasasabi kahit kelan. Sumagot siya ng wala na po, Ordinary nap o samen ang I love u everyday. Malambing po si Daddy. Lunes. Alas- nwebe ng umaga. Nag-aabang ako ng news flash. Wala. Lipat. Lipat. Si Mar Roxas. Natagpuan na po ang bangkay ni Sec. Robredo ngunit yung dalawang piloto hindi pa. Para akong nalumpo. Sobrang lungkot ko. Para akong namatayan ng kapamilya na sobrang lapit sa puso ko, kahit hindi ko siya kakilala. Ewan ko. Gising na gising ang diwa ko. Halos lahat ng channel me Tribute na sa kanya. Hindi ko alam kung sino ang sisisihin ko. Hindi ko alam kung si PNOY kung bakit si Robredo pa ang pinapunta niya ng Cebu. Tas naisip ko, kung si PNOY kaya ang laman ng eroplano pupusta ako NAVY, PNP, ARMY, MMDA, DSWD nagkakagulo at isang oras lang marerescue na siya sigurado. Nagtaka din ako, pucha bakit yung aide nakaligtas? Di ba dapat protektahan niya yung boss niya?Txt saken ni Stef: “Niyakap niya si Sec. Robredo bago bumagsak yung eroplano, pero sabi sige na umalis ka na. Ang selfless noh?” at kinilabutan ako. At ang pinagtataka kopa, tangina wala bang life vest????!!! Ano ba yung seatbelt, sobrang makalawang ba kaya hindi kagad natanggal? Bakit si Roberdo pa? Bakit siya pa, tangina! Masyado akong apektado. Durog na durog ang puso ko. At umiyak ako. Humagulgol na kala mo malapit na kamag-anak ang namatay. Iyak ako ng iyak. Buti na lang tulog na ang lahat ng tao sa bahay at malakas ang volume ng TV kaya hindi narinig ang palakas ng palakas kong hagulgol. Ansaket-saket. Sobrang sakit. Hindi ko alam kung bakit. Saludo ako sa kanya sa lahat ng aspeto. Sobrang nadala ako sa lahat ng testimonies ng kakilala niyang tao. Mula sa basurero na talagang kinakausap sila kahit nangangamoy sila, nagrereply kahit madaling-araw. Nagbibike ng walang body guard, nagwawalis sa kanilang barangay. At sobrang bilib na bilib ako sa galing niya sa time management. Naka-tatoo na sa utak ko na siya kahit gaano ka busy sa trabaho hindi siya nawawalan ng oras sa pamilya niya at sa mga anak niya. Napaka-imposible nun para sa akin, dahil madalas kakainin ng oras mo sa trabaho ang dapat na oras mo sa pamilya mo. Isipin mo naging Mayor ka 19 years, DILG Secretary ka na halos buong bansa hawak mo ang problema pero gabi-gabi kasama niyang kumakain ang kanyang pamilya, walang playa. Durog na durog na naman ako. Sana ganoon din ang tatay ko. Sana sabay-sabay pa rin kaming kumakain kahit sa hapunan lang. Kahit minsan lang sa isang lingo, masaya nako. Sana kahit busy siya sa negosyo, na alam ko para sa ikakabuti naming magkapatid, sana me oras pa ren siya sa amin. Pero hindi, sabi ko sa sarili ko

Hindi ako nawawalan ng pag-asa. Alam ko at gagawin ko na darating ang araw na ako naman ang su suporta sa magulang ko, ako naman ang kakayod para sa kanila, at oo darating yung punto na gabi-gabi sabay-sabay na kaming kakain ng hapunan, at hinding-hindi ako mawawalan ng oras para sa kanila. Magiging kontento kami sa simpleng buhay na walang kaluho-luho na parang si Robredo. Sumalangit nawa ang iyong kaluluwa kasama na iyong dalawang piloto. Alam ko hindi lang ako ang estrangherong nagluluksa sa pagkamatay mo, marami kami. Marami kaming natutunan sa iniwan mong kabutihan, kasimplehan at kung paano ka makisama sa tao. Sana gawin kang ehemplo ng kapwa mo pulitiko. Yung totoong tumutulong sa tao, hindi yung napupuno ng tarpaulin ang kanto sa proyektong hindi naman nagkatotoo. Sana maging simple sila kagaya mo at sana sundan din nila ang matuwid na daang tinahak mo. PS: kung me mali sa mga facts na nabanggit ko, pagpasensyahan nio na. masyado na akong groggy sa balita.